[English Below]
Link livestream: https://www.facebook.com/events/315838067227904
Speech Jiska Ogier over toegankelijke huisvesting (Nederlands)
Wachten op een woning doet mensen met een handicap letterlijk pijn. Zo opende ik mijn artikel voor OneWorld over de woningcrisis dit najaar. Zelf was ik 1,5 jaar bezig vanaf het moment dat mijn appartement fysiek niet meer geschikt was voor mij, tot ik een nieuw huis had. 1,5 jaar waarin ik steeds minder zelf kon in mijn eigen huis, de plek die veilig hoort te zijn. 1,5 jaar waarin ik een steeds groter beroep moest doen op zorg, op mensen om mij heen, en mijn wereld steeds kleiner werd. De schade die ik in die tijd opliep – mentaal, sociaal maar ook fysiek – neem ik misschien wel voor het leven mee.
Een woning is meer dan een plek waar je thuis bent. Het is de basis waar vanuit je kunt meedoen aan de samenleving. Zou je kunnen werken als je ’s avonds niet thuis tot rust kunt komen? Zou je een betrokken burger kunnen zijn, als je beperkt bent in je eigen omgeving? Kun je jezelf ontwikkelen tot een zelfstandig mens, als je tot je dertigste gedwongen bij je ouders woont, omdat er geen andere plek is? Zou je als jong gezin met kinderen of een kinderwens kunnen ontwikkelen, als de enige ‘passende’ woning een seniorenwoning is?
Het is tijd voor een fundamenteel andere aanpak. Meer ruimte voor de lage- en middeninkomens, minder voor speculanten. Het is tijd dat we erkennen dat mensen met een handicap of chronische ziekte een bijzondere doelgroep zijn, die in beeld gebracht moet worden. Er zijn 2,4 miljoen mensen met een handicap in Nederland, voor het grootste deel zijn dat mensen met een lichamelijke handicap. Er zijn 10 miljoen mensen met een chronische ziekte. Iedereen die hier staat, kent wel iemand die door diens lichaam gedwongen wordt eisen te stellen aan een woning. Een toegankelijke woning is geen gunst, het is een recht. Voor ons allemaal. Het is tijd om toegankelijk te gaan bouwen. Want een toegankelijke woning voor iemand met een handicap, is toegankelijk voor iedereen.
Speech Robbert Brouwer over dakloosheid en het belang van een thuis (Nederlands)
Goedemiddag mijn naam is Robbert Brouwer ik ben zelf een aantal jaar dakloos geweest, dit is inmiddels gelukkig al wat jaren geleden, maar ik kan mijn gevoelens die ik toen had nog heel goed voor de dag halen. Het gevoel dat je elke dag maar weer moet kijken waar je kunt slapen, en of er überhaupt wel een plek is waar je de nacht kunt doorbrengen. En overdag maar blijven wandelen om warm proberen te blijven. Dit gevoel gaat niet meer uit mijn systeem, en heb ik zelf ervaren als mens onterend.
Dit alles heeft voor mij er ook mee te maken dat ik mij nu inzet voor deze doelgroep.Dit doe ik onder andere door mee te werken als ervaringsdeskundig onderzoeker op de Universiteit van Amsterdam. Hier werk ik mee aan het onderzoek: Ambulantisering en Regionalisering van maatschappelijke opvang en beschermd wonen. En het onderzoek voorkomen terugval.
Wat mij is opgevallen in dit wereldje is dat een huis wordt gezien als een luxe, en in zekere zin is het tegenwoordig ook een luxe om in een huis te wonen, en daar je eigen plek te hebben. Dit geldt tevens ook voor mensen die niet te kampen hebben met psychische problemen.
Ik zal jullie een klein stukje meenemen in mijn wereld toen ik dakloos was, ik heb de diagnoses: Autisme, ADHD, en OCD. Nu zegt dit niet voor iedereen iets, maar om een voorbeeld te noemen: iemand met autisme heeft structuur nodig, en iemand met ADHD heeft een plek nodig om te kunnen ont-prikkelen. Ik stond op straat en ik zocht naar hulp, vervolgens kwam ik bij de GGZ terecht en hier werd aangegeven dat zij niks voor mij kunnen doen omdat mijn thuissituatie niet stabiel was, en ik toch wel een slabiele situatie nodig had om aan mijzelf te kunnen werken. Vervolgens kwam ik bij de woningbouw en hier werd aangegeven dat ik mij kon inschrijven maar dat urgentie aanvragen geen zin had en ook niet toegewezen kon worden.
Wel kon ik naar een nachtopvang en sliep daar dan met 24 man op een kamer, en ik wil niet ondankbaar overkomen maar dit was voor mij niet te doen samen met mijn autisme, ook al zou ik het willen. Dan kom je op het punt dat je eigenlijk een mogelijkheid zoals de nachtopvang afwijst, en een stempel krijgt niet geholpen te willen worden. Het onbegrip komt dan hard aan en de moed zakt je in de schoenen.
Uiteindelijk heb ik mijn weg gevonden en ben ik getrouwd met een prachtige vrouw, en woon in een leuk huisje.Nu terug naar het punt hoe belangrijk een huis is voor mensen, met of zonder beperking. Een woning is een plek waar je je terug kunt trekken als je rust nodig hebt, of je vrienden ontvangt maar vooral waar je je veilig kunt voelen kortom: een huis is geen luxe maar een basis voor ieder mens. Een woning is een basis waarin je vanuit je veilige omgeving aan jezelf kunt werken,en samen kan kijken wat je nodig hebt om een stabiel en goed leven op te kunnen bouwen. Ondanks dat je psychiche klachten hebt. En waar je fouten mag maken, maar ook geholpen wordt om deze in het vervolg niet meer, of in ieder geval minder te maken.
We moeten van het idee af, dat als mensen hun huur niet betalen dit niet is omdat zij dit niet willen maar gewoonweg niet kunnen, dit kan komen door psychische klachten maar ook doordat iemand zijn baan verliest. En uiteindelijk het huis uit worden gezet. Er moet meer naar de mens gekeken worden, een mens mag niet op straat worden gezet, ook niet als hij de huur niet kan betalen.Zeg ik dan dat mensen dan maar geen huur hoeven te betalen? Nee, dat is niet wat ik zeg, je kunt mensen ook benaderen en kijken waar het probleem ligt. Je kunt bijvoorbeeld verplichte bewindvoering voorstellen om zo in het huis te mogen blijven zodat er aan de schulden gewerkt kan worden. Mocht het zo zijn dat mensen uiteindelijk de verantwoordelijkheid niet aankunnen om op zichzelf te wonen dan kan er gekeken worden naar een andere oplossing, niemand verdiend de straat.
En natuurlijk zijn er uitzonderingen waarbij je over moet gaan tot huisuitzetting . Maar ik ben er van overtuigt dat het er een stuk minder worden als we maatwerk gaan leveren, en mensen vanuit hun huis de hulp aanbieden als ze achter lopen met huur, of hun huis vervuilt is enz. Nu heeft iemand een paar maanden huurachterstand en ontvangt brieven, aanmaningen, en uiteindelijk huisuitzetting. Vaak kan zo iemand zijn spullen niet meenemen, deze worden weggehaald door een bedrijf en diegene gaat dan naar een opvang, en gaat waarschijnlijk een traject in en moet dan weer helemaal opnieuw beginnen. Dit schaadt de mens en kost ook heel veel geld. Een huis is een recht voor de rijken, voor de arme, de witte , de donkere, de kleine,, de grote de psychische en de niet psychische mens.
Laten we de leegstaande kantoorgebouwen omtoveren als woningen of studio’s en er veilige plekken van maken voor mensen die nu tussen wal en schip vallen. En in ons achterhoofd houden dat niemand voor de lol op straat leeft. Ik wil jullie bedanken voor het luisteren en hoop dat ik jullie een klein beetje heb laten meemaken hoe het dakloos zijn was in mijn situatie.
Speech Klara over de uitsluiting van internationale studenten in huisvesting (vertaling uit het Engels)
Het heeft een tijdje geduurd voordat ik me een beetje thuis voelde hier in Leiden. Na 2,5 jaar ben ik op een punt dat ik soms vergeet hoeveel moeite het me gekost heeft om hier te komen. Ik vergeet de uren die ik heb doorgebracht om vloeiend Nederlands te spreken, om vrienden te maken, om de cultuur te begrijpen, om te proberen erbij te horen, en om ruimtes te vinden en te creëren waar ik thuishoor.
Wat ik waarschijnlijk nooit zal vergeten is de worsteling met het vinden van een permanent thuis in Leiden. Na een jaar kan ik soms nog steeds niet geloven dat ik uiteindelijk een plek heb gevonden die op zijn minst niet precair of illegaal is, omdat de stress en de woede nog steeds in me zit en steeds weer de kop opsteekt.
Ik moest 4 keer verhuizen in 1,5 jaar tot ik een plek vond waar ik mocht blijven. En ik weet dat veel van jullie die vandaag meedoen het elke dag moeilijk hadden of nog steeds hebben, dat sommigen van jullie buiten Leiden kamperen, bij vrienden in hostels of airbnb’s wonen, onder erbarmelijke omstandigheden en sowieso te veel geld betalen.
Als je als internationale student naar Leiden komt, is je situatie op zich al precair. Je zult niet snel een huis vinden. Je hebt geen familie of vrienden om je heen die je zouden kunnen helpen. Je kunt niet zomaar bij de hospiteeravonden binnenlopen. Je zult meer dan voor Nederlanders het gemiddelde is moeten betalen om hier te komen, om hier te studeren en om hier te kunnen blijven.
Maar we kennen toch allemaal dat vriendelijke openminded beeld van Nederland dat we buiten Nederland allemaal hebben en waar zelfs Nederlanders in lijken te geloven? Maar serieus: fuck dat. Want ze willen ons hier niet. Ze helpen ons niet aan een visum, ze zorgen niet voor betaalbare, toegankelijke, veilige huizen want het enige wat ze van ons willen is ons geld, winst te maken aan ons.. En misschien het beeld van internationale diversiteit, zodat ze nog meer geld aan ons kunnen verdienen. En het belangrijkste: Ze willen dat we vertrekken nadat we betaald hebben. Ze hebben een systeem opgezet dat onze deelname aan de Nederlandse samenleving systematisch ondermijnt. Ze hebben een systeem opgezet dat ons systematisch uitsluit- ze laten ons willens en wetens in de steek. Dus serieus: fuck nep Nederlandse gastvrijheid, als ze niet willen veranderen.
Ik ken je frustratie, je stress, je woede, want het is onze frustratie, onze stress, onze woede. Onze ervaring is een ervaring van een structurele uitsluiting en discriminatie van internationale studenten. En hoe hard we allemaal ook proberen, de meesten van ons zullen zich hier waarschijnlijk nooit thuis voelen. Omdat ze niet willen dat we ons hier thuis voelen. Ze willen dat we betalen, zwijgen en het onrecht aanvaarden.
Maar ik zie ons opstaan, we zijn woedend, we verheffen onze stem zodat ze ons niet meer kunnen ontzien. We vechten tegen het onrecht door ruimte in te nemen en hen te dwingen te veranderen: Want betaalbare, toegankelijke en veilige huisvesting is ons recht dat ze ons niet zullen afnemen.
Speech Bo Salomons over het belang van directe actie Nederlands
Before I switch to Dutch, I want to explain to you why. I am aware that, by using Dutch, I will be excluding some of you, and most likely some of the hardest-hit victims of the crime that is commodified housing, the housing market. However, if you don’t understand Dutch and still you came to this protest, there is nothing new I can tell you. You showed up, and it is time for Dutch people to show that same solidarity to you. To us, things like direct action, revolution, intersectionality, sound foreign. It is time to realise that those are not foreign concepts in a distant language, but our concepts.
When I say ‘united’, you say ‘we bargain’. When I say ‘divided’, you say ‘we beg’.
United we bargain! Divided we beg!
Kameraden, na alles wat ik vandaag gehoord heb, over validisme, dak- en thuisloosheid, discriminatie van internationale studenten, racisme, transfobie, homofobie, wil ik jullie vragen:
Zijn jullie boos? Zijn jullie woedend? Gaan wij hier wat aan doen?
Dat is mooi om te horen, want we hebben geen andere optie. Als we willen dat er iets verandert, dan zullen we dat zelf moeten doen. We hebben niet de luxe om te wachten op de politiek. Zeker niet omdat we nu, voor de verkiezingen, leven in de tijd van prachtige ideeën en geen uitvoering.
Deze demonstratie is namelijk niet de Woonrevolutie. Het is het begin van de Woonrevolutie. Een demonstratie op zich doet niets, als het niet leidt tot actie. En die actie moet van ons komen.
Dat is een eng idee. Vaak denken we namelijk dat we alleen in de Woonstrijd staan. Zeker huurders krijgen het idee dat ze, omdat ze huren, alles maar moeten slikken. Zeker als de huisbaas de wet volgt. Dat je geen recht hebt om te zeuren, omdat de maatschappij nu eenmaal aan de kant van de huisbaas staat.
Dit is een leugen. Het overgrote merendeel van het land staat niet aan de kant van huisbazen. De helft van Nederland huurt een woning. Kijk om je heen hoe veel mensen hier zijn. Staan jullie aan de kant van huisbazen? Vinden jullie het rechtvaardig als borg wordt ingehouden? Of als iemand zonder pardon op straat wordt gezet? Kan opgelegde dak- en thuisloosheid ooit rechtvaardig zijn?
We leven in een systeem met duizend slachtoffers voor elke winnaar. Een systeem dat zegt dat papieren eigendom van een huis belangrijker is dan het recht om een dak boven je hoofd te hebben. Als aan ons systeem de vraag wordt gesteld: woonrecht of winst? Eten of winst? Veiligheid of winst? Rechtvaardigheid of winst? Dan antwoord ons systeem: Winst! Winst! Winst! Alles moet te koop zijn, aan alles moet geld verdiend worden.
Wij kunnen niet wachten op een oplossing; de oplossing maken we zelf. Wij gaan onszelf organiseren. Dat hoeft niet moeilijk te zijn. Organiseren kan klein beginnen, met een buurt-whatsappgroep, of een gesprek met buren en huisgenoten, of de simpele vraag hoe iemand woont. De Bond Precaire Woonvormen kan hierbij helpen. Dat is het begin. Zelfs al is er nog geen probleem, en laten we eerlijk zijn, er is altijd wel een probleem, zelfs dan moet je zo’n groep opzetten. Met twee mensen kan je al een juridische brief sturen. Met vijf mensen voorkom je dat je huisbaas zonder vragen je huis binnenvalt. Met tien mensen is een huisuitzetting van de baan.
Wij creëren zo een samenleving waar men om hulp durft te vragen. Want zo begint de Woonrevolutie: de realisatie dat wij, de slachtoffers, meer met elkaar gemeen hebben dan met miljoenairs en miljardairs, ongeacht in welk land we geboren zijn, welke huidskleur we hebben, van wie we houden, of onze genderidentiteit. En wat dat betreft:
Say it loud, say it clear! Refugees are welcome here!
En als je eenmaal georganiseerd bent, wat dan? Dan zal je zien dat je niet machteloos bent. Want helaas ken ik niet iedereen hier, maar ik weet dat jullie allemaal sterk zijn, op je eigen manier. Ik zie mensen die veel talen spreken; Nederlands, Engels, Turks, Pools, Arabisch. Ik zie mensen die huizen kunnen bouwen. Ik zie economen, schrijvers, schilders, luisteraars en sprekers. Bouwers en slopers. Schreeuwers en sluipers. Niemand hier zal je vertellen dat je geen macht hebt. Dat heeft onze samenleving al lang genoeg gedaan, en dat stopt nu.
Wie hier zal hun buren helpen als zij om hulp vragen?
Dus wat gaan we samen doen als we georganiseerd zijn? We gaan brieven schrijven. We gaan de media bereiken. We gaan petities aanbieden. We gaan elkaar juridisch helpen. Helpt dat niet? Dan gaan we nog meer demonstreren. Nog meer marsen. Vergunningen blokkeren we en elk bezwaar tekenen we aan. Dan gaan we in huurstaking. We blokkeren en bezetten zo nodig de hoofdkantoren van verhuurders en incassobureaus. En we steunen krakers. Dit hoeft niet allemaal, maar het is allemaal mogelijk, als we solidair zijn met onze buren, en met alle andere bewoners van Leiden.
Hoe laat is het? Solidariteit!
Aan de politiek zeggen wij: volg ons, of ga aan de kant. We schreeuwen nu al een half jaar, al langer, om verbetering, en het enige waar men in Leiden mee komt is een tijdelijk huurverbod voor nieuwbouw. Dat is niet genoeg! Volg onze eisen! Aan een tijdelijk huurverbod hebben financiers geen boodschap. En wij zeker niet. Zet je vol in voor bewoners, voor kopers en huurders, tegen huisbazen. Of stop met onze tijd te verdoen. Wij doen het zelf, daar hebben we geen toestemming voor nodig. Zo is de achturige werkdag veroverd, zo is het weekend er gekomen, en zo gaan wij ons woonrecht bevrijden.
Het is nu aan ons! Zegt het voort, verenig je buren, je buurtgenoten en je huisgenoten. Vertel het iedereen die je kent; huurders, antikraakbewoners of kopers. Kom naar ons woonspreekuur. Sluit je aan. Als wij elkaar om hulp durven vragen, en elkaar durven te helpen, dan is er geen grens aan wat wij kunnen bereiken!
United we bargain! Divided we beg!
Speech Jiska Ogier (English translation)
Waiting for a home literally hurts people with disabilities. That’s how I started my article for OneWorld about the housing crisis this fall. I myself had to wait 1.5 years from the moment my apartment was no longer physically suitable for me until I had a new home. 1.5 years in which I could do less and less independently in my own home, the place that is supposed to be safe. 1,5 years in which I had to rely more and more on care, on the people around me, and my world became smaller and smaller. The damage I suffered during that time – mentally, socially but also physically – I may take it with me for life.
A home is more than a place where you are at home. It is the basis from which you can participate in society. Would you be able to work if you couldn’t settle down at home in the evening? Could you be an engaged citizen if you are limited in your own environment? Could you develop into an independent person, if you are forced to live with your parents until you are 30 years old, because there is no other place? Could you develop as a young family with children or when you wish to have children, if the only “suitable” housing is senior housing?
It is time for a fundamentally different approach. More space for low and middle incomes, less for financial speculators. It’s time to recognize that people with disabilities or chronic illnesses are a target group that needs to be brought into the picture. There are 2.4 million people with disabilities in the Netherlands, for the most part people with physical disabilities. There are 10 million people with a chronic illness. Everyone standing here knows someone whose body forces them to make certain requirements when it comes to housing. Accessible housing is not a favor, it is a right. For all of us. It’s time to start building accessible homes. Because an accessible home for someone with a disability, is accessible for everyone.
Speech Robbert Brouwer (English translation)
Good afternoon my name is Robbert Brouwer I had been homeless for a number of years, fortunately this is now some years ago, but I can still remember the feeling. The feeling that every day you have to find out where you can spend the night. And having to walk during the day trying to stay warm. This feeling will never leave my system, and I myself have experienced it as dehumanizing.
I am now dedicated to help this group. I do this by working as a researcher-based-on-lived-experiences (ervaringsdeskundig) at the UvA. Here I am working on research on Social Welfare and Sheltered Housing andprevention of relapse into homelessnes
What I have noticed in this world is that housing is seen as a luxury, and in a way it is nowadays also a luxury to live in a house, and to have your own home. This also applies to people who are not struggling with psychological problems.
I will take you a little bit into my world when I was homeless, I have the diagnoses: Autism, ADHD, and OCD. Because not everyone knows what this means, so I will give you some examples: someone with autism needs structure, and someone with ADHD needs a place to de-stress from all the stimulation. I was on the street and I was looking for help, then I ended up at the GGZ and here they indicated that they couldn’t do anything for me because my housing situation was not stable, and I did need a stable situation to work on myself. I went to a social housing organisation and here they told me that applying for urgency for social housing was pointless. I could go to a night shelter and sleep there with 24 people in one room, and I don’t want to sound ungrateful but this was not possible for me with my autism, even if I wanted to. Because you actually reject a possibility such as the night shelter, and you get labeled as someone who doesn’t want help. The lack of understanding hit me hard and my courage faded.
In the end I found my way and got married to a wonderful woman, and live in a nice home. A home is a place where you can withdraw when you need rest, or receive your friends but above all where you can feel safe. A home is not a luxury but a basic need for every human being. A home is a foundation where you can work on yourself in a safe environment and with others find out what you need to build a stable and good life. Despite the fact that you have mental health problems. And where you can make mistakes, but also get help so you will make less mistakes.
We must get rid of the idea that if people don’t pay their rent it is because they do not want to. It issimply because they cannot. This can be due to mental health difficulties, but also because someone lost their job. And eventually be evicted from their home. We need to focus in the person. People should not be put out on the street, even if they can’t pay the rent. You can also approach people and find out what the problem is exactly. For example, you can propose financial guardianship so that debts can be paid of. In the case that people ultimately can’t handle the responsibility of living on their own, you can look for other solutions. Nobody deserves the street.
And of course there are exceptions where you have to proceed to eviction. But I am convinced that there will be a lot less if we start a people-centred approach and offer people help from their homes if they are behind on their rent, or if their house is dirty, etc. Imagine someone is a few months behind in their rent and receives letters, reminders, and eventually eviction. Often such a person cannot take their belongings with them, they are taken away by a company and they then go to a shelter, and probably enter a trajectory and then have to start all over again. This harms people and also costs a lot of money. A house is a right for the rich, for the poor, the white, the coloured, the small, the big the mental and the non-mental person.
Let’s turn the vacant office buildings into homes and transform it to safe places for people who are now falling between the cracks. And keep in mind that no one lives on the streets for fun. I want to thank you for listening and hope that I have given you a glimse into my experience of how it was to be homeless.
Klara on exclusion of international students from housing (English)
It took me a while till I felt a bit more like home here in Leiden. After 2,5 years I’m at a point where I sometimes forget the effort, it took me to get here. I forget the hours I spent trying to get fluent in Dutch, to make friends, to understand the culture, to try to fit in, and to find and create spaces where I belong.
What I probably will never forget is the struggle of finding a permanent home in Leiden. After one year I sometimes still can’t believe that I eventually found a place which is at least not precarious or illegal, because the stress and the rage is still in me and it keeps popping up.
I had to move 4 times in 1,5 years till I found a place where I was allowed to stay. And I know that a lot of you who are joining today were or are still struggling every single day, that some of you are camping outside of Leiden, living with friends in hostels or airbnbs, under shitty circumstances and paying too much money anyways.
If you’re coming as an international student to Leiden, your situation will be precarious by itself. You won’t find a home easily. You won’t have your family or friends around you who might be able to provide help. You can’t just drop by to join the hospiteeravonden. You will have to pay more than the Dutch average to come here, to study here and to be able to stay here.
But we all know this friendly openminded picture of the Netherlands, right? which we all have outside of the Netherlands and even the Dutch seem to believe in it. But Seriously: fuck that. Because they don’t want us here. They won’t help us getting a visa, they won’t provide affordable, accessible, safe houses because the only thing they want from us is our money to make profit out of us and maybe the picture of international diversity which we provide to make even more money out of us. Most importantly: They want us to leave after we’ve payed. They established a system which systematically undermines our participation in the Dutch society. They established a system which systematically excludes us- they are willingly failing us. So seriously fuck fake Dutch hospitality, if they don’t want to change.
I know your frustration, your stress, your rage because it’s our frustration, our stress, our rage. Our experience is an experience of a structural exclusion and discrimination against international students. And how hard we all are trying, most of us probably will never feel like home here. Because they don’t want us to feel like home here. They want us to pay, to stay quiet and to accept the injustice.
But I see us rising, we are raging, we are raising our voices so they can’t unsee us anymore. We are fighting the injustice by taking up space and force them to change: Because affordable, accessible, and safe housing is our right which they won’t take from us anymore.
Speech Bo Salomons (English translation)
Before I switch to Dutch, I want to explain to you why. I am aware that, by using Dutch, I will be excluding some of you, and most likely some of the hardest-hit victims of the crime that is commodified housing, the housing market. However, if you don’t understand Dutch and still you came to this protest, there is nothing new I can tell you. You showed up, and it is time for Dutch people to show that same solidarity to you. To us, things like direct action, revolution, intersectionality, sound foreign. It is time to realise that those are not foreign concepts in a distant language, but our concepts.
When I say ‘united’, you say ‘we bargain’. When I say ‘divided’, you say ‘we beg’.
United we bargain!
Divided we beg!
Comrades, after everything that I heard today, about ableism, homelessness, discrimination of international students, racism, transfobia, homophobia, I want to ask you:
Are you angry? Are you irate? Are we going to do something about this?
That is good to hear, because we don’t have another option. If we want something to change, we will have to do it ourselves. We don’t have the luxury to wait for politics. Especially because now, before the elections, is a time of beautiful ideas and no execution.
This protest is not the Housing Revolution (Woonrevolutie). This is the beginning of the Housing Revolution. A protest on itself does nothing, if it doesn’t lead to action. And that action will have to come from us.
That is a scary idea. Often people think that we fight the housing struggle alone. Especially tenants think that, because they rent, they have to accept everything. Especially if the landlord follows the law. That you don’t have any right to complain, because society is on the side of the landlord.
This is a lie. The great majority of the country is not on the side of landlords. Half of the Netherlands rents a house. Look around you at how many people there are here. Are you on the side of landlords? Do you think it just if the deposit is withheld? Of when someone is aimlessly thrown out onto the street? Can imposed homelessness ever be just?
We live in a system of a thousand victims for every winner. A system that claims that paper ownership of a house is more important than the right to have a roof over your had. Our system is asked the question: housing right or profit? Food or profit? Security or profit? Justice or profit? Our system then answers: Profit! Profit! Profit! Everything has to be for sale, everything has to earn money.
We cannot wait for a solution; the solution we make ourselves. We are going to organise ourselves. That does not have to be hard. Organising can start out small, with a neighbourhood whatsapp group, or a conversation with neighbours and housemates, or the simple question how someone lives. The Bond Precaire Woonvormen can help with this. That is the beginning. Even if there are no problems, and let’s be honest, there are always problems, even then you have to set up such a group. With two people you can send a legal letter. With five people you prevent your landlord from just bursting into your home. With ten people an eviction is no more.
This way, we create a society where people dare to ask for help. Because that is how the Housing Revolution starts: the realisation that we, the victims, have more in common with each other than we have with millionaires and billionaires, regardless of which country we were born in, what the colour of our skin is, who we love, or our gender identity. And speaking of:
Say it loud say it clear! Refugees are welcome here!
And when we are organised, what then? Then you shall see that you are not powerless. Sadly, I don’t know everyone here, but I know that you are all strong, in your own way. I see people who speak many languages: Dutch, English, Turkish, Polish, Arabic. I see people who can build houses. I see economists, writers, painters, listeners and speakers. Builders and demolishers. Shouters and sneakers. No-one here will tell you that you don’t have power. Our society has told us that long enough, and it stops now.
Who among you will help your neighbours if they ask for help?
So, what are we going to do when we are organised? We are going to write letters. We are going to reach the media. We are going to offer petitions. We are going to help each other legally. And if that doesn’t help? Then we will protest more. Even more marches. We will block permits and every objection shall be made. Then we will perform rental strikes. We will block and if necessary occupy the headquarters of landlords and collection agencies. And we support squatters. Not everyone needs to do all of this, but it is all possible, if we show solidarity with our neighbours, and with all other inhabitants of Leiden.
What time is it? Solidarity! (Untranslatable pun)
Ours is the time! Spread the word, unite your neighbours, your neighbourhood and your housemates. Tell it to everyone you know; tenants, anti-squatting residents and homeowners. Come to your housing hour. Join. If we dare ask each other for help, and if we dare help one another, there is no boundary to what we can achieve!
United we bargain! Divided we beg!